یادداشت های یه آسمونی
مرگ من روزی فرا خواهد رسید روزی از این تلخ وشیرین روزها روز پوچی همچو روزهای دگر سایه ای ز امروزها دیروزها مرگ من روزی فرا خواهد رسید در بهاری روشن از امواج نور در خزانی خالی از فریاد و شور یا زمستانی غبارالود و دور چشمهایم همچو دالانهای دور گونه هایم همچو مرمرهای سرد ناگهان خوابی مرا خواهد ربود من تهی خواهم شد از فریاد دور می خزند آرام روی دفترم دستهایم فارغ از افسون شعر یاد می آرم که در دستان من روزگاری شعله میزد خون شعر در اتاق کوچکم پا می نهد بعد من با یاد من بیگانه ای در بر آیینه می ماند به جای تار موئی نقش دستی شانه ای می شتابند از پی هم بی شکیب روزها و هفته ها و ماهها چشم تو در انتظار نامه ای خیره میماند به چشم راه ها لیک دیگر پیکر سرد مرا خاک میفشارد دامنگیر خاک بی تو دور از ضربه های قلب تو قلب من میپوسد آنجا زیر خاک لیک: گور من گمنام می ماند به راه دور از افسانه های نام وننگ
